Kangal to duży, silny i mocno zbudowany pies w typie molosa. Psy tej rasy są pewne siebie, odważne i niezależne. Nie powinny przy tym wykazywać zbędnej agresji, jednak nieodpowiednio wychowane mogą stać się niebezpieczne – szczególnie w stosunku do obcych osób. Z tego względu kangal potrzebować będzie doświadczonego opiekuna.
Activity
4/10
Care
5/10
Health
3/10
Longevity
6/10
Ile kosztuje kangal?
Ile żyją kangale?
Czy kangale są agresywne?
Jak wychować kangala?
Kangal czy anatolian - czym się różnią?
Kangal to pies o solidnej, dość zwartej budowie. Samce w tej rasie mogą ważyć 48-60 kg, suki są nieco mniejsze i powinny ważyć 40-50 kg. Kangale mają dużą, proporcjonalną względem ciała głowę z tępo zakończoną, dobrze umięśnioną kufą o nieznacznie obwisłych wargach. Oczy u psa tej rasy mają kształt migdała i są średniej lub dużej wielkości, powinny być możliwie najciemniejszego koloru. Wiszące uszy kangala mają trójkątny kształt i są zaokrąglone na końcach.
U psa tej rasy grzbiet powinien być mocny, dobrze umięśniony, delikatnie wznoszący się w okolicy lędźwi, a klatka piersiowa musi być głęboka, z dobrze wysklepionymi żebrami. Ogon kangala jest długi i ciasno zakręcony, a podczas pobudzenia powinien być noszony wysoko nad grzbietem. U psa tej rasy łapy muszą być dobrze umięśnione, proste i dość szeroko rozstawione. Powinny umożliwiać psu zdecydowany, równomierny i sprężysty chód.
Kangale mają dwuwarstwową sierść złożoną z grubego, twardego włosa okrywowego i gęstego podszerstka. Na szyi, łopatkach i udach sierść powinna być nieco grubsza i dłuższa. W rasie tej akceptowane jest jednokolorowe umaszczenie – od płowego do wilczastego. Dopuszczalna jest jedynie niewielka ilość bieli w okolicy klatki piersiowej, na łapach i stopach. Każdy kangal musi mieć czarną maskę pokrywającą kufę oraz ciemne uszy.
Kangal to pies wyhodowany do pilnowania owiec i kóz przed zagrożeniem. Psy te musiały być odważne i zdecydowane, inteligentne i gotowe bronić stada przed każdym niebezpieczeństwem, a równocześnie posłuszne i oddane opiekunowi. Dzisiejsze kangale nie różnią się zbytnio od swoich przodków. Wciąż są nieufne w stosunku do obcych ludzi i mają silnie rozwinięty instynkt stróżowania. Wobec członków swojej rodziny są natomiast łagodne i czułe.
Kangale silnie przywiązują się do swojej rodziny i obdarzają uczuciem wszystkich domowników. Z reguły dobrze dogadują się z dziećmi, choć młodszym maluchom mogą niechcący wyrządzić krzywdę podczas niezbyt delikatnej zabawy. Dlatego ich kontakty z dziećmi powinny zawsze odbywać się pod nadzorem osoby dorosłej.
Psy tej rasy doskonale sprawdzą się w roli domowego stróża dzięki wrodzonej nieufności w stosunku do obcych ludzi. Niechęć do nieznanych osób może jednak sprawić, że kangal będzie wyjątkowo czujny w obecności gości i może potraktować ich jako niebezpiecznego intruza. Dlatego opiekun psa tej rasy musi zadbać o prawidłową socjalizację pupila.
Pies nie powinien też przebywać wyłącznie w ogrodzie – pozbawiony kontaktu z ludźmi i światem zewnętrznym może stać się sfrustrowany, reaktywny i niebezpieczny. W stosunku do innych psów kangale są dość wyrozumiałe i z reguły nie prowokują awantur. Wyjątek stanowią niekastrowane samce, które czasem nie tolerują obecności innych niewykastrowanych psów.
Aby zmniejszyć ryzyko problemów, opiekun pupila powinien zapewnić psu warunki niezbędne do nauki prawidłowej komunikacji z innymi przedstawicielami tego gatunku. Dobrym wyborem będzie uczestnictwo w zajęciach socjalizacyjnych odbywających się pod nadzorem doświadczonego specjalisty. Kangale nie wykazują zbyt silnego instynktu łowieckiego i mogą zamieszkać z kotem, o ile zostały z nim prawidłowo zapoznane.
Podobnie jak inne psy w typie molosa, kangale w wieku szczenięcym są dość aktywne, jednak wraz z wiekiem znacznie się uspokajają i od szaleńczych zabaw wolą spokojne spacery lub wylegiwanie się w ogrodzie. Dobrą aktywnością dla psa tej rasy będą długie, ciekawe spacery, na których kangal będzie miał możliwość swobodnej eksploracji środowiska.
Psy o silnym instynkcie stróżowania źle znoszą wszelkie zmiany rutyny i otoczenia, dlatego kangalowi należy zapewnić stabilny tryb życia bez wyjazdów ani częstych przeprowadzek. Kangal to pies dość trudny w wychowaniu – jest wprawdzie bardzo inteligentny, ale przy tym niezależny, dość uparty i nie przepada za wykonywaniem powtarzalnych poleceń. Sesje szkoleniowe dla psa tej rasy powinny więc być krótkie i urozmaicone.
Opiekun powinien wykazać się cierpliwością i konsekwencją, nie może natomiast uciekać się do przemocy ani krzyku. Źle traktowany kangal może bowiem zacząć agresywnie bronić się przed złym traktowaniem. Niespieszny, samodzielny kangal nie sprawdzi się w żadnym psim sporcie wymagającym posłuszeństwa.
Kangal to rasa, która ukształtowała się w Turcji w rejonie Wyżyny Anatolijskiej. Oryginalna nazwa rasy – Kangal Çoban Köpeği - pochodzi od miasta Kangal położonego w tureckiej prowincji Sivas.
Duże psy w typie molosa trafiły na tereny dzisiejszej Turcji prawdopodobnie wraz z ludnością migrującą z Azji Środkowej. Duże, silne i zwinne psy służyły ludziom do pomocy przy wypasie zwierząt w surowym środowisku górskim. Pasterze obcinali im uszy i zakładali obroże z kolcami, by ograniczyć urazy podczas walk z wilkami. Oprócz tego nie zajmowali się zbytnio swoimi psami, które musiały zdobywać pożywienie, polując na inne zwierzęta.
W 1967 roku stacjonujący w Turcji pułkownik wojsk amerykańskich, Robert Ballard zakupił od farmerów dwa pracujące owczarki – długowłosego psa Zorbę i krótkowłosą sukę Peki. Powrócił z nimi do USA, gdzie w 1970 roku urodził się pierwszy miot szczeniąt po jego parze.
Niedługo potem założono pierwszy amerykański klub hodowców owczarków tureckich i rozpoczęto sprowadzanie do Stanów Zjednoczonych psów pod wspólnym określeniem „owczarek Anatolijski”. Na ich podstawie stworzono kilka ras różniących się długością sierści i umaszczeniem. W 1989 roku FCI uznało oficjalnie istnienie rasy kangal. Brytyjski Kennel Club umieścił kangala na liście ras w 2013 roku.
Obecnie psy w typie kangali wciąż wykorzystywane są w Turcji do pilnowania stad zwierząt. Rasę tę spotkać można także w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, w innych krajach nie jest natomiast zbyt popularna. Duże gabaryty i silny instynkt stróżowania sprawiają, że psy rasy kangal nie odnajdują się zbyt dobrze w miastach – znacznie lepiej czują się w domach z ogrodem położonych w spokojnej okolicy.
Gęsta, krótka sierść kangala nie jest trudna w pielęgnacji. Psy tej rasy są dość zdrowe i odporne, wymagać będą natomiast dość dużych dawek pożywienia.
Pielęgnacja kangala nie jest trudna, choć przy tak dużym psie może być czasochłonna. Opiekun psa powinien regularnie wyczesywać pupila, by ograniczyć wypadanie martwego podszerstka. W okresie linienia warto robić to codziennie, używając do tego odpowiednio dobranego furminatora lub szczotki pudlówki o długich pinach sięgających do skóry psa.
Po każdym spacerze warto też oczyścić sierść kangala z ewentualnych zabrudzeń – zamiast kąpieli lepiej jest przetrzeć psa zwilżoną ściereczką lub wyczesać piach przy użyciu włosianej szczotki. Regularnych kontroli wymagają także oczy i uszy psa. Jeśli pojawi się w nich brudna wydzielina lub ropa, należy skonsultować się z lekarzem weterynarii.
Kangale to psy odporne i cieszące się dobrym zdrowiem. Dwuwarstwowa okrywa włosowa doskonale chroni psa przed deszczem i zimnem, natomiast latem należy zapewnić psu chłodne miejsce odpoczynku i dostęp do świeżej wody. Kangal narażony jest na kilka dolegliwości typowych dla dużych psów w typie molosa.
Wśród nich wymienia się przede wszystkim:
Ryzyko wystąpienia niektórych chorób u kangala można zmniejszyć, kupując szczeniaka z hodowli zarejestrowanej w FCI. Odpowiedzialni hodowcy wykonują swoim psom niezbędne badania i dopuszczają do rozrodu tylko zdrowe psy, co pozwala na wyeliminowanie wadliwych genów z dalszej hodowli.
Opiekun psa tej rasy powinien regularnie wykonywać psu badania profilaktyczne, a także uważnie obserwować zachowanie psa. W przypadku, gdy wystąpią u niego takie objawy, jak nawracająca kulawizna, trudności w podnoszeniu się z posłania, zaczerwienienie oczu czy częste trzepanie uszami, należy zgłosić się z psem do lekarza weterynarii. Specjalista wykona psu badania mające zdiagnozować przyczynę problemów i zleci odpowiednie leczenie.
Kangale nie są zbyt wymagające pod kątem żywienia. Trzeba im jednak zapewnić wysokiej jakości, dobrze zbilansowaną karmę odpowiadającą ich potrzebom wynikającym ze stanu zdrowia, wieku i poziomu aktywności. Opiekun psa tej rasy musi także pamiętać o ryzyku potencjalnie śmiertelnego skrętu żołądka. Prawdopodobieństwo wystąpienia u psa tego problemu można zmniejszyć, dzieląc dzienną dawkę jedzenia na 2-3 posiłki i zapewniając psu minimum 30 minut odpoczynku po karmieniu.
W żywieniu kangala sprawdzają się zarówno gotowe karmy suche i mokre, jak i domowe posiłki bazujące na surowym lub gotowanym mięsie i podrobach. Jedzenie przygotowywane samodzielnie przez opiekuna musi być jednak odpowiednio zbilansowane. Dieta domowa nieuzupełniona niezbędnymi witaminami i składnikami mineralnymi może bowiem przyczynić się do rozwoju niebezpiecznych chorób.
Opiekunowie, którzy nie mają wystarczającej wiedzy potrzebnej do samodzielnego ułożenia zbilansowanego jadłospisu, mogą skorzystać z usług firm kateringowych dla psów, takich jak PsiBufet. Posiłki przygotowywane przez PsiBufet powstają według receptur ułożonych przez doświadczonych dietetyków zwierzęcych, dzięki temu stanowią bezpieczną, zdrową i dobrze zbilansowaną dietę dla psa.
W ich składzie znajdują się wyłącznie lekkostrawne, świeże składniki – gotowane na parze mięso i podroby z dodatkiem warzyw i najważniejszych suplementów. Jedzenie PsiBufet nie zawiera natomiast żadnych zbóż, wypełniaczy ani potencjalnie szkodliwych składników, takich jak sztuczne barwniki, konserwanty czy polepszacze smaku. Dzięki temu doskonale sprawdzi się w żywieniu psów cierpiących na alergie i nietolerancje pokarmowe, a także bardzo wybrednych czworonogów.
Od 1994 roku około 300 kangali przekazanych zostało farmerom z Nambii i Kenii. Psy służą tam do obrony stad zwierząt przed atakami gepardów. Znacząco ograniczyło to straty bydła i konieczność zabijania gepardów, gdyż drapieżniki te nie podchodzą do farm strzeżonych przez kangale.
Jeśli planujesz zostać opiekunem kangala, na te pytania warto znać odpowiedzi!